Κάθε απόγευμα, την ώρα που αρχίζει ο ήλιος να δύει, τα κοράκια, πιστά στο ραντεβού τους, προσγειώνονται μεθοδικά στις ταράτσες του κέντρου της πόλης. Κάθε απόγευμα, την ίδια ώρα, βγαίνω στο μπαλκόνι του όγδοου ορόφου και τα χαζεύω.
Menu
Κάθε απόγευμα, την ώρα που αρχίζει ο ήλιος να δύει, τα κοράκια, πιστά στο ραντεβού τους, προσγειώνονται μεθοδικά στις ταράτσες του κέντρου της πόλης. Κάθε απόγευμα, την ίδια ώρα, βγαίνω στο μπαλκόνι του όγδοου ορόφου και τα χαζεύω.
Συνθέτουν ένα απίστευτο σκηνικό, έναν ολοζώντανο πίνακα ζωγραφικής. Ξεκινούν από ψηλά, σαν μικρές κουκκίδες, στροβιλίζονται, κρώζουν κι αναστατώνουν το αστικό τοπίο με τα πετάγματά τους, γεμίζοντας με χάρη τον πολύχρωμο ουρανό μαύρες πιτσιλιές.
Η Κίρκη τα έχει συνηθίσει και δεν τους πολυδίνει σημασία, ενώ η Ρίτα τεντώνει το λαιμό και γέρνει το κεφάλι της σε κάθε κοντινό φτερούγισμα. Δεν ξέρω γιατί ο κόσμος τα’χει τόσο παρεξηγήσει. Είναι υπέροχα και πανέξυπνα πλάσματα. Ίσως τους κακοφαίνεται που δίνουν ζωή σ’έναν ορίζοντα λερωμένο από γκρίζα, άψυχα κτίρια, ίσως γιατί δείχνουν τόσο παράταιρα στο τσιμεντένιο κέντρο.
Πετούν πέρα δώθε, παρατείνοντας για μερικά λεπτά αυτήν την όμορφη παραφωνία κι έπειτα προσγειώνονται φλυαρώντας δυνατά και χτυπώντας τα φτερά τους στην προσπάθειά τους να ισορροπήσουν στης λεπτές και ασταθείς κεραίες. Πού και πού αλλάζουν θέσεις μέχρι να βολευτούν, ώσπου όλες οι αντένες των πολυκατοικιών καταλαμβάνονται από μαύρα φωνακλάδικα πουλιά. Κι αφού τα πουν για λίγο, διαφωνώντας για θέματα που ποτέ δεν θα μάθουμε, κι αφού ο ήλιος πέσει για τα καλά, σηκώνονται και πάλι αδιάκριτα και φασαριόζικα, ζωγραφίζοντας με τους φαινομενικά άτακτους σχηματισμούς τους μια τελευταία φορά τον ουρανό… και χάνονται, έτσι ξαφνικά όπως ήρθαν, αφήνοντας την πόλη στην γνώριμη ησυχία της.
Παρακολουθώντας τα συνειδητοποιείς πώς η φύση με τα πλάσματά της μπορεί να παρασύρει τις σκέψεις σου και να ξεμπλοκάρει το μυαλό σου γεμίζοντάς το έμπνευση και δημιουργικότητα. Είναι λυπηρό το πώς πολλές φορές, συνειδητά ή μη, επιλέγουμε να αποκοπούμε από αυτήν και να κλειστούμε σε χώρους τόσο κοντά κι όμως τόσο μακριά της…
Κάθε φορά που νιώθεις την κούραση να απορροφάει την διαθεσή σου για δημιουργία κοίτα ψηλά στον ουρανό και πέτα για λίγο μαζί με τα πουλιά. Άπλωσε τα φτερά σου και άσε το μυαλό σου ελεύθερο να ταξιδέψει σε όλα τα μέρη που δεν μπορούσε όσο ήταν εγκλωβισμένο στο σώμα σου.
Μέσα από αυτήν την αίσθηση ελευθερίας μόνο όμορφα πράγματα μπορούν να γεννηθούν. Κάπως έτσι ήρθαν στη ζωή και τα κομμάτια της νέας σεζόν, όλα τους αναπάντεχα, παιχνιδιάρικα και τα περισσότερα από αυτά μοναδικά, φτιαγμένα μετά από μια σύντομη πτήση πάνω από την πόλη.
