Ήταν κάποτε μια μάγισσα που ζούσε μόνη της σ’ένα μικρό, απομακρυσμένο νησί. Και ήταν κι ένας όμορφος, ξενιτεμένος ταξιδιώτης, που έχασε τον δρόμο του κι έτυχε να ναυαγήσει στο νησί της. Εκείνη, χωρίς να το καλοσκεφτεί, φιλοξένησε τους συντρόφους του προσφέροντάς τους στέγη και τροφή. Καλοδέχτηκε κι εκείνον στην κάμαρά της παραχωρώντας του την κλίνη της, έτοιμη να του αφιερώσει όλη της την φροντίδα μέχρι να αναρρώσει.
Την πρώτη μέρα τον έπλυνε, καθάρισε προσεκτικά τις πληγές του και τον σκέπασε με τις πιο ζεστές κουβέρτες για να μην κρυώσει. Την δεύτερη και την τρίτη μέρα τον άλειφε με βότανα και δικά της μυστικά γιατρικά και άλλαζε τακτικά τους επιδέσμους του για να μην μολυνθούν οι πληγές του. Πού και πού του τραγουδούσε ή του διάβαζε για να μη νιώθει μόνος και τις νύχτες αποκοιμόταν στο πλάι του σε περίπτωση που ξυπνούσε ξαφνικά απ’τον λήθαργό του.
Παρά την καλοπροαίρετη στάση της, οι σύντροφοί του κάθε άλλο παρά έδειξαν να εκτιμούν την φιλοξενία της. Έτρωγαν με βουλιμία, έπιναν, μεθούσαν και φώναζαν με το παραμικρό απαιτώντας και διατάζοντας. Δεν εξέφραζαν ίχνος σεβασμού ή ευγνωμοσύνης στην οικοδέσποινά τους, ούτε έδειχαν να αντιλαμβάνονται το καλό που τους είχε κάνει. Εκείνην όμως δεν την ένοιαζε και το μόνο που προσδοκούσε ήταν η στιγμή που θα ξυπνούσε ο ταξιδιώτης της. Εκείνος δεν ήταν σαν τους άλλους… Δεν θα την περιγελούσε, ούτε θα την υποτιμούσε και σίγουρα, ναι, σίγουρα θα εκτιμούσε όσα υπέμεινε για εκείνον.
Και έφτασε η μέρα που ανέκτησε τις αισθήσεις του! Πόση ήταν η χαρά της όταν άνοιξε τα μάτια του και την κοίταξε! Το βλέμμα του όμως ήταν γεμάτο απορία και οι πρώτες λέξεις του σα να έκλεψαν ένα κομμάτι της ψυχής της… “Πηνελόπη… Βρες μου έναν τρόπο να γυρίσω κοντά της… στην γυναίκα μου, την Πηνελόπη, που την άφησα τόσους μήνες μόνη της και θα φοβάται και θ’ ανησυχεί…”
Η μάγισσα τότε έχασε την ψυχραιμία της. Δεν είχε λόγο πια να υπομένει τις προσβολές και τις χυδαιότητες των άξεστων συντρόφων του. Τους μεταμόρφωσε λοιπόν σε γουρούνια και τους έκλεισε στον ευρύχωρο σταύλο της. Εκεί σίγουρα θα είχαν σε αφθονία φαγητό και θα μπορούσαν να κάνουν τον θόρυβο και την ακαταστασία που τόσο πολύ επιθυμούσαν… Όσο για εκείνον… τον μάγεψε και μ’ένα της νεύμα τον έκανε να ξεχάσει ολοκληρωτικά την Πηνελόπη και να αφοσιωθεί αποκλειστικά σ’εκείνην. Έγινε επιτέλους δικός της κι εκείνη δική του και δεν μπορούσε τίποτα πια να τους χωρίσει.
Κι έζησαν αυτοί καλά…κι εμείς καλύτερα.
Μια ιστορία έχει πάντα δυο όψεις. Μπορεί κανείς να ερμηνεύσει την πλοκή με διαφορετικούς τρόπους, πλάθοντας την αλήθεια που τον εκφράζει ή τον κάνει να αισθάνεται καλύτερα. Ίσως για παράδειγμα, να σκεφτείς πως η μάγισσα ήταν εγωίστρια και άσπλαχνη κι έπραξε με ιδιοτέλεια αποσκοπώντας μόνο στο δικό της συμφέρον. Ίσως πάλι να περάσει απ’το μυαλό σου η σκέψη πως αποδόθηκε δικαιοσύνη και πήρε ο καθένας αυτό που του άξιζε. Μπορεί να δεις την ηρωίδα με συμπάθεια, θεωρώντας πως λειτούργησε με τόλμη και δυναμισμό, διεκδικώντας αυτό που επιθυμούσε τόσο βαθιά.
Όπως κι αν επιλέξεις να ερμηνεύσεις αυτήν και τόσες άλλες ιστορίες, το σίγουρο είναι πως τα παραμύθια σού δίνουν την μοναδική δυνατότητα να χτίσεις έναν κόσμο όπως τον θέλεις. Να απελευθερώσεις τις πιο ενδόμυχες σκέψεις σου, αφήνοντάς τες να κυλίσουν και να μπερδευτούν ανάμεσα στις γραμμές. Να επιτρέψεις στην φαντασία σου να περιπλανηθεί χωρίς όρια σ’ένα μέρος που έχεις κατακτήσει και είναι μόνο δικό σου.
Σε μια τέτοια περιπλάνηση έχει βασιστεί και η Once Upon a Time συλλογή, μια σειρά κοσμημάτων που δημιουργήθηκε για να προσφέρει ακριβώς αυτό: μια ευκαιρία για απόδραση και τα κατάλληλα ερεθίσματα για να φτιάξεις το δικό σου παραμύθι.
Μπορείς λοιπόν να ψάξεις προσεκτικά και ίσως είναι εκείνο το καστροβραχιολάκι ή ο κρεμαστός μονόκερος αυτό που θα σε μαγέψει για να το κάνεις δικό σου για πάντα…
